Terapia psychologiczno-neurologopedyczna
1. IS – integracja sensoryczna
Teoria Integracji Sensorycznej bazuje na neuroplastyczności mózgu. Tkana nerwowa, z której zbudowany jest mózg ma zdolność do tworzenia nowych połączeń, zmienności, samonaprawy oraz uczenia się. W uproszczeniu, dzięki neuroplastyczności przy odpowiedniej stymulacji układu nerwowego jesteśmy w stanie wypracować nowe, adekwatne do sytuacji, reakcje adaptacyjne czyli nauczyć mózg właściwego zarządzania bodźcami, które docierają do naszego organizmu i właściwej reakcji na te bodźce. Na tym właśnie polega Terapia SI. Przebiegu zajęć w Terapii SI nie można z góry zaplanować. Nie jest to jednak równoznaczne z brakiem wyznaczonego celu – wręcz przeciwnie – terapeuta musi wiedzieć co i po co robi. Generalnie celem każdej terapii SI jest poprawienie codziennego funkcjonowania człowieka a tym samym jakości jego życia. Terapeuta dobiera ćwiczenia i aktywności podczas spotkania adekwatnie do zdiagnozowanego wcześniej problemu dziecka, jego możliwości, aktualnego stanu pobudzenia oraz kondycji psychicznej i fizycznej. W razie konieczności zaleca także „pracę domową” – czyli dietę sensoryczną.
Zanim dziecko rozpocznie terapię Integracji Sensorycznej musi zostać zdiagnozowane pod kątem rozwoju procesów sensorycznych. Na podstawie badania dziecka przez uprawnionego terapeutę SI, szczegółowego wywiadu z rodzicami oraz obszernych informacji z kwestionariusza sensomotorycznego, jest przygotowywana pisemna ocena funkcjonowania zmysłów sensorycznych. Trafna i rzetelna diagnoza to klucz do sukcesu od samego początku procesu terapeutycznego, dlatego ważna jest szczerość i zaufanie w stosunku do terapeuty, przeprowadzającego ocenę. Pisemna diagnoza to furtka do rozpoczęcia procesu terapii SI. Standardowo diagnoza trwa 2-3 spotkania.
Nie ma dolnej granicy wieku. Zaburzenia integracji sensorycznej to trudności, z którymi mały człowiek przychodzi na świat i nie ma co liczyć na to, że z nich sam wyrośnie. Z czasem stają się one coraz bardziej widoczne, rosną razem z dzieckiem, często na ich podstawie narastają kolejne trudności. Niestety bardzo często problemy z integracją wyłapywane są dopiero na etapie wczesnoszkolnym, kiedy dziecko ma 4 – 5 lat i pojawiają się pierwsze problemy z koncentracją, zachowaniem i ogólnym funkcjonowaniem dziecka w przedszkolu. Na terapię SI nigdy nie jest za późno ale im wcześniej zaczniemy, tym szybciej osiągniemy zadowalające efekty.
2. Neurologopeda
Neurologopeda zajmuje się diagnozą i terapią zaburzeń mowy i języka powstałych w wyniku uszkodzeń i dysfunkcji układu nerwowego.
Kiedy należy udać się z dzieckiem do neurologopedy?
– kiedy dziecko ma trudności ze ssaniem piersi lub butelki;
– przyjmowaniem pokarmów;
– kiedy dziecko 8-miesięczne nie gaworzy;
– kiedy dziecko roczne nie podejmuje prób naśladowania odgłosów, nie wypowiada prostych wyrazów „mama”, „tata”;
– kiedy dziecko 2-3 letnie komunikuje się tylko za pomocą gestów
i pojedynczych dźwięków;
– kiedy mowa dziecka nie jest zrozumiała dla otoczenia;
– kiedy dziecko ma trudności w komunikacji.
Terapia opiera się na cyklu cotygodniowych spotkań. Podczas terapii realizowane są cele wynikające z diagnozy dziecka, z wykorzystaniem zindywidualizowanych metod terapeutycznych.
W trakcie zajęć terapeutycznych staramy się podążać za dzieckiem, dostosowując zadania do jego potrzeb, możliwości, zainteresowań i gotowości działania. Wykorzystujemy elementy wielu metod, by zajęcia były atrakcyjne, interesujące i efektywne, by przebiegały w przyjaznej i miłej atmosferze.
3. Psycholog dziecięcy
Psycholog dziecięcy – wbrew nazwie – pracuje nie tylko z dziećmi, ale także z ich rodzicami i najbliższym otoczeniem. Jest to osoba, która ocenia rozwój dziecka i funkcjonowanie rodziny. Podczas oceny ważny jest wywiad z rodzicem, niejednokrotnie zbadanie postaw rodzicielskich – rozpatrzenie problemu z perspektywy środowiska, w którym dziecko funkcjonuje. Oceniając rozwój dziecka warto zwrócić uwagę na kompetencje społeczne, sprawność fizyczną, zachowanie, zabawę, emocje, więź z rodzicem, koncentrację uwagi, funkcjonowanie zmysłów, mowę oraz komunikację. Badanie ma zazwyczaj charakter funkcjonalny i przybiera formę zabawy (tak jak ewentualna późniejsza terapia). Wnikliwa analiza zgłaszanego problemu, ocena zachowań dziecka i rodziny pozwala na pomoc rodzicom i rozwiązanie trudności.
